De verkeerde bank

Een nieuw begin houdt nagenoeg ook altijd afscheid in van het iets ouds. Met een geaccepteerd dubbel gevoel reed ik begin januari voor de eerste keer voor het ‘echte’ werk naar Zonnehuis Oostergast in Zuidhorn. Na tig lijstjes met voors en tegens ben ik de uitdaging van deze verantwoordelijke en uitdagende baan aangegaan. En zo na een aantal weken merk ik dat het struikelblok afstand al niet meer opgaat. Voor ik er erg in heb sta ik met de autosleutels in de hand voor het gebouw Kompaan of hang ik mijn jas thuis alweer aan de kapstok.

In mijn vorige baan had ik echt geweldige collega’s. In mijn baan als Praktijk- en triageverpleegkundige* (PVK) werk ik voornamelijk alleen en daar zijn we dan ook gelijk aanbeland bij struikelblok twee. Hoe zal dat gaan? Is er wel teamgevoel bij zo’n grote locatie? Ben ik überhaupt in staat om alle namen te onthouden. Absoluut een zwak puntje van me. En dan hebben we het nog niet eens gehad over al die straten, huisnummers en codes. Geloof me. De eerste dagen had ik echt het gevoel dat ik mijn draai niet zou vinden en bij de eerste de beste noodsituatie, waar ik uiteindelijk voor word ingezet, volledig op de verkeerde bank zou zitten. Dit laatste had ik ook al gepresteerd voor mijn sollicitatiegesprek. Hierdoor kwam ik gigantisch te laat.

Dit zelfde voorval leidde tot het eerste moment van herkenning door één van de lieve receptionisten bij het Dorpsplein: “Oh jij bent die nieuwe PVK? Jij zat toch op de verkeerde bank bij je sollicitatiegesprek? Toch aangenomen?” De ‘verkeerde bank’ zal me nog wel een tijdje blijven achtervolgen. Maar zeg nou eerlijk. Er staan toch in het hele complex toch meerdere prachtig gekleurde banken?

Al stuntelend met de hoeveelheid piepers en sleutels stap ik in mijn eerste weekend op de voor mij iets te kleine fiets. Een zorgcollega had gebeld: Er is een hele boze echtgenoot. Hij wil dat zijn echtgenote met vergevorderde dementie antibiotica krijgt, anders neemt hij haar mee naar huis. De zorgmedewerker probeert hem dingen duidelijk te maken, maar dat lukt niet. De echtgenoot is boos en ontevreden. Hij uit dit op zo’n wijze dat ook de andere bewoners er onrustig van worden. Of ik wil komen. Natuurlijk kom ik.

Wat ik niet laat zien is dat ik ook best onzeker ben. Ik ken nog helemaal niemand, ken de geschiedenis van dit echtpaar niet en fiets met een klein beetje achtergrondinformatie op zak naar het huisje. Het prachtige kaartje, door een lieve collega gemaakt, wijst me de weg. De echtgenoot ijsbeert rond het bed van zijn slapende echtgenote. Schouders tot aan zijn oren. Ik hoor zijn verhaal aan. Niet alleen nu, maar ook de historie, onvrede over de zorg, zorgen over de luchtvochtigheid en zelfs de mogelijkheid van salmonella in de fontein in de badkamer van zijn vrouw komt voorbij. Het is duidelijk dat hij zich werkelijk over alles zorgen maakt.

Ik luister met mijn oren en met mijn ogen. Hoe meer de echtgenoot vertelt, hoe bozer hij wordt. De stilte die na een hele poos valt doet bijna pijn. Ik kan alleen maar samenvattend zeggen: “Ik zie dat u zich verschrikkelijk veel zorgen maakt om uw vrouw”. Er komt een hardgrondig “Jaaahhh”. De schouders zakken. Het ijsberen stopt. We kunnen nu gaan zitten om duidelijke afspraken te maken hoe nu verder. Natuurlijk kan ik de zorgen om zijn vrouw niet wegnemen. Maar samen kunnen we wel afspraken maken over waar het nu eigenlijk om gaat en hoe we hier samen mee omgaan. Ondertussen heeft mijn zorgcollega zich liefdevol over zijn vrouw ontfermd en hebben we met zijn drieën de zorg doorgenomen. We geven elkaar een hand. De rust keert terug.

De zorgcollega vraagt aan mij: “Koffie?” En daar zat ik. Dit stuk schrijvende kan ik nu zonder kaart de weg vinden naar dit gezellige huis. Wat zo groot en statig leek, blijkt gewoon heel gemoedelijk en warm. Op dat moment heb ik het tweede struikelblok onder de zoveelste leuke bank geschoven.

     Carolien Nijland

     Praktijk- en Triageverpleegkundige Oostergast

   * Als triageverpleegkundige bepaal je de medische urgentie van een cliënt en stel je vast met welke dringendheid een patiënt  
   behandeld en onderzocht moet te worden.